حلقه نامزدی به عنوان نمادی از ازدواج، از نشانه های تعهد زوجین به یکدیگر است که قدمت آن به زمان های خیلی دور باز می گردد و در تاریخچه حلقه ازدواج به عنوان نمادی از وفاداری و دوستی به آن اشاره شده است.

در بسیاری از کشورها و فرهنگ ها مرسوم است که حلقه ازدواج را در انگشت چهارم دست چپ می اندازند. اعتقادی قدیمی در این مورد وجود دارد که رگ این انگشت به طور مستقیم به قلب می رسد، رومی ها نیز اولین افرادی بودند که حلقه را در انگشت چهارم دست چپ می انداختند و بر این باور بودند که این رگ عشق دارد و رگی است که به قلب منتهی می شود. دلیل دیگر که برای انداختن حلقه بر انگشت چهارم دست چپ ذکر شده است این است که حلقه باید در انگشت و دستی قرار بگیرد که کمتر از دیگر انگشتان استفاده و کمتر دچار آسیب خواهد شد.

عقیده ای وجود دارد که در دوره حضرت موسی حلقه ازدواج وجود نداشت، اما به نظر میرسد در دوره های بعد حلقه ازداوج به عنوان رسمی رواج یافته که تا امروز دوام یافته است. در یونان مدرن دو حلقه استفاده میشده، حلقه ی طلایی داماد و نقره عروس كه به نشانه یگانگی و برابری مبادله می شده، ولی در حقیقت ارزش بیشتر حلقه ی مردان نشاندهنده برتری موقعیت آنها بوده است..در دوره ای نیز حلقه ی آهنی مرسوم بود كه به نشانه ی تعهد برای نامزد (عروس)فرستاده شده و به عنوان نماد دوام و پایداری در پیمان ازدواج بوده است. همچنین در دوره های قبل تر نیز حلقه هایی از جنس برنج و مس دیده شده است. از نظر شكل حلقه نیزهمیشه حلقه ی ازدواج به شکل ساده نبوده و گاهی اشكالی روی آن تراشیده و كنده كاری میشده است که نشاندهنده ی یک نماد و مفهوم بوده است. مثل کلیدی که برای نشان دادن اقتدار خانگی زن، روی آن ها تراشیده میشده است.

طبق نظریه ای دیگر، حلقه ازدواج از زمان مصر باستان در 4800 سال قبل است. زمانی که مصریان باستان در جشن ازدواج خود از حلقه استفاده می کردند به طوریکه قبل از رواج سکه، آنها سکه ای با یک سوراخ در مرکز آن و مانند یک حلقه را در انگشتان قرار می دادند. نکته جالب آن است که در این دوره تنها زنان حلقه ازدواج در دست می کرده اند.

حکایت دیگری نیز وجود دارد که انسان های اولیه ریسمانی بافته شده از علف، نی یا چرم را بر دست و پای نامزد خود می بسته اند تا مانع فرار او شوند و زمانی که مطمئن شدند آن دختر فرار نمیکند و با آنها میماند، ریسمان پاها را باز و فقط ریسمان دور دستها را باقی می گذاشتند و پس از اطمینان به تعهد و ماندگاری همسر خود، ریسمان را به دور انگشت او می بسته اند.

حلقه در ایران نیز، از زمان ایران باستان و هخامنشیان وجود داشته است و طبق اطلاعات به دست آمده همسر پادشاه ایلام نیز، حلقه به دست داشته است. از آنجا که خانواده و زندگی زناشویی در زمان ایران باستان امری مقدس بود و زنان ارزش بالایی داشته اند، از آن زمان تا کنون حلقه ازدواج نشانه ای از وفاداری و تعهد مرد و زن به یکدیگر بوده است.