انگشتر به عنوان یکی از نمادین ترین جوهراتی بوده است که از گذشته های بسیار دور مورد توجه پیشنیان قرار گرفته است. نمیتوان گفت که به طور قطع داستان انگشتر از چه زمانی شروع شده است اما از اولین شواهد به دست آمده این بوده است که در مصر باستان و در سیر تکاملی مهرها، انگشترها نیز پا به عرصه ظهور گذاشته اند به طوریکه مقامات والای حکومت ها انگشتری خود را به نمایندگان خود می دادند تا به معنی اختیار تام نماینده باشد یا اسفاده از آنها در نامه ها به معنای اعتبار دستوراتشان قرار گیرد. بدین ترتین انگشتر ها نیز به عنوان نمادی از قدرت و نفوذ افراد در جوامع رواج یافتند.

یونانی‌ها و رومی‌ ها در ساخت انگشتر دقت و ظرافت بسیاری داشتند. از سال ۳۱ تا  ۴۹۹ قبل از میلاد، رومی ها، انگشترهای خود را از آهن می ساختند ولی برده ها حق استفاده از انگشتر را نداشتند. اما با شروع دوران امپراتوریهای روم، قوانین تغییر کرد و انگشترهای طلا رواج پیدا کردند به طوریکه استفاده از طلا به سفیران کبیر محدود نبود و افسران ارشد دولت و اعضای رسمی مجلس سنا نیز می توانستند از انگشترها استفاده نمایند. اما رومی ها علاوه بر تعیین طبقه اجتماعی، در زمان ازدواج نیز از انگشتر استفاده می کردند و هنگام نامزدی، داماد به نشانه تعهد و توان مالی، انگشتر ساده آهنی را به خانواده ی عروس هدیه می کرد. به طوری که به نظر میرسد ترویج انگشتر ازدواج از زمان روم باستان آغاز شد.

درباره نیروهای شفادهنده انشگترها نیز، از پزشکی یونانی به نام گالن که در قرن دوم بعد از میلاد می زیسته، نوشته هایی بر جای مانده است که از طلسم های سبز یشمی پادشاهان مصری نام برده که طرحی از اژدها داشتند که به وسیله اشعه و حاله نور، احاطه شده بوده است. گالن بر نیروی شفابخشی و درمانی این انگشترها در درمان بیماری های مختلف مطالبی را نوشته است و از چند انگشتر پزشکی نیز نام می برد، از جمله انگشترهای پادشاهی موسوم به انگشترهای "عضله" ، که عقیده داشتند که دردهای گرفتگی و ناراحتی های عضله را شفا می دهد.

در این زمینه همچنین نقل است که ادوارد، پادشاه انگلستان، در قرن یازدهم بعد از میلاد، انگشترهای شفادهنده را ترویج داده است. اما داستان از این قرار است که روزی پادشاه با مسافر پیری مواجه شده که هیچ پولی نداشته و لباسی مبتذل به تن داشته است. مسافر پیر، انگشتر پادشاه را میگیرد و بعد از این که دعای خیر برای او می کند، انگشتر را به او برگردانده و به او می گوید که نیرویی شفابخش به انگشتر او داده است. بعد از آن، تا زمان ملکه "مری اول" در قرن شانزدهم بعد از میلاد، هر ساله در روز جمعه قبل از عید پاک، به راز و نیاز مشغول می شدند و انگشترهایی را بین مردم پخش می کردند که عقیده داشتند، آنها را از شر بیماری ها خلاص میکنند.

اما انگشتر در اسلام حلقه ای از طلا یا نقره بوده است که معمولاً سنگ قیمتی نیز بروی آن قرار گرفته و در یکی از انگشتان دست قرار می‌ گیرد. به طوریکه در گذشته معمولا افراد هر مذهب و یا فرقه ای توسط انگشتری که می اختند شناخته میشدند. اهل ایمان نیز با انگشتری که دست راست خود می اندازد شناخته شده و همچنین  از انگشتر برای رسمیت بخشیدن به نامه ها و مهر کردن آنها نیز استفاده می شده است.